Carrers nocturns
buits il·luminats
són avui rutes d'asfalt,
dreceres que miro somrient.
Em nego a esdevindre
ancoratge teu,
esperit nòmada,
em reafirmo a esdevindre
la mà que et mira
seguir les passes de la teua pau.
Vull la teua felicitat itinerant i lliure...
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada