O OUTRO... A OUTRA...
Eo ceo choraba e sonrria o tempo que les.
Recorreron os camiños sen alentos para verse, e no seu peito sentian unha forte dor cando pasaban os dias sin verse.
Parábanse cada pouso nos seus momentos para verse, enchíanse de vida.
Desexaban estar sóoos, como suspendidos no tempo que se paraba, parecia eran donos de cachos do tempo.
Despertaban e decátabanse, de novo, da realidade, que tarde chegara o seu momento...non importaba.
Dende facia un tempo sabiano. Sabían que as veces os tempos chegan a destempo, e falaban, dos seus soños buscaban un recuncho acocharse, o que faltaba por dicir decíano.
Non querian remexer na súa memoria. Sómentes trataban de vivir, de encherse de sensacións e inundarse de elas.
E sentianse despegar, aos poucos. Sen resistencia, como se soase nun vals.
E tenían sensacións descoñecidas, nas mais das veces asombrabanse, con trouciños de súa pel nas súas mans entregábanse as almas.
Nunca souberan das súas medidas, amábanse.
® 2011 XOAN ARCO DA VELLA
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada